მსუბუქად და ფერებში…
ნაცრისფერი დღე. . .პირველად გაახილა თვალი და ეწყინა. . .ძალინ ეწყინა. . .უნდოდა ყველაფერი ისე დაწყებულიყო, როგორც ჩვეულებრივ ხდება. .
გაგრძელება
ომის თვალები
მე ომი მქვია. მაშინ გავჩნდი როცა ღმერთებს იდეები მომძლავრებული ჰქონდათ და თქვენი სახით, კაცობრიობის სახით აყალიბებდნენ სისტემა – მოდგმას. სწორედ
რეალობა
ეს სამყარო ძალიან მრავალფროვანია. ყველა ადამიანი თავისებურად ცხოვრობს. იმდენად განვითარდა ეკონომიკა და ინფრასტრუქტურა, რომ ადამიანები თითქოს მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობენ,
დროის ნაკლებობა
ტიკ – ტაკ, ტიკ-ტაკ, ტიკ-ტაკ… ისმის ხმა და ვსვამ კითხვას: ადამიანის რომელი რესურსია ყველაზე შეზღუდული და ამავდროულად კეთილად გამოყენებადი? ფული?
როგორ შთააგონებენ ნამდვილი ლიდერები?
რატომ არ ხდება ყველაფერი ისე, როგორც ჩვენ ველით? ან უფრო უკეთ,რომ ვთქვათ როგორ შეიძლება აისხნას ფაქტი,რომ სხვები აღწევენ იმას,რაც ჩვენს
საბოლოო განაჩენი
ყოველთვის არსებობდა ზიზღი ნაციებს შორის. თუნდაც გერმანულ-ებრაული ავიღოთ. ესეც უტყუარი საბუთია იმისა, რომ აწ ხსენებული უაზროდ დაბადებული აზრი არ არის.
ბალახებით სავსე ჩანთა
წერილი,რომელიც რამდენიმე დღის წინ გამომიქვეყნეთ,უზომო სიხარულის მომტანი აღმოჩნდა ჩემთვის.ყველა ჩემს მეგობარს მივწერე, ამ ამბის შესახებ და ემოციებს ვერ ვმალავდი.მეორე დილით
ადამიანის ცხოვრების აზრი
ადრე თუ გვიან ყოველ ადამიანს უჩნდება კითხვა ვინ ვარ და როსთვის ვცხოვრობ? მეტიც, შეიძლება ითქვას, რომ არსებობა მაშინ იქცევა ცხოვრევბად,
მშობლიური ენის მკვლელები
ენა დედამისწარს გავს,სიცოცხლის სავსეს,სიტყვები კი რომლეიც ამ ენაში არსებობენ ადამინებს..ისინი ისევე როგორც ,ნებისმიერი ადამიანი ჩნდებიან ,იზრდებიან, მრავლდება მათი მნიშვნელობა, და
ცხოვრება
ცხოვრება? ცხოვრება რაღაც სხვაა, რაღაც უფრო მეტი ვიდრე მხოლოდ სიტყვა. ძალიან ბევრი წიგნი მაქვს წაკითხული და ყოველი მწერლის მიერ დანახული