ცხოვრება

შემოდგომაზე, როცა ყვითლად იმოსება ბუნება და ფოთლები ნება-ნება ეცემა მიწას, განსაკუთრებით მიყვარს ქალაქში ფეხით სიარული. ალექსანდროვის ბაღს ვსტუმრობ ხშირად. ჩამოვჯდები

გოგი დოლიძესთან დიდი ხნის მეგობრობა მაკავშირებდა. იგი არა მარტო ჩემი ოჯახის, არამედ მთელი საქართველოს მეგობარი იყო, იშვიათად მინახავს კაცი, რომ

წარმოიდგინეთ დილას იღვიძებთ და მზე არ გხვდებათ ცაზე. ხვდებით, რომ „დილას“ კი არ იღვიძებთ უბრალოდ შვიდსაათნახევრის შემდეგ გეღვიძებათ თითქოს იმავე

გაუვალ ჯუნგლებში მიმავალ მდინარეს მღვდელი მოჰყავს, რომელიც ჯვარზეა გაკრული. მდინარე 70 მეტრი სიმაღლიდან ეშვება და ჩანჩქერში იკარგება. ასეთი სცენით იწყება

წიგნი წავიკითხე, მეკობრეებზე იყო დაწერილი. მეკობრეები ზღვის ყაჩაღებია. აუარება ქონებას აგროვებენ. ერთი სამეფოს საყიდლად კმარა ის ქონება, მარა ვინ იკმარა.

როგორ ებრძვის აფრიკის ერთ-ერთი ტომი კრიმინალს: როდესაც ადამიანი რამეს დააშავებს, ცუდ საქციელს ჩაიდენს, იგი მიჰყავთ სოფლის შუაგულში, გარს შემოევლებიან და

ახალგაზრდა ქალმა თავისი ახალშობილი შვილი ხელში აიყვანა და გაიფიქრა: “რა ბედნიერი ვარ, ნეტა რამდენ ხანს გაგრძელდება ეს ბედნიერება?” “დედობის გზა

2006 წლის მაისში, თავისი რომანის ,,ნუ მოკლავ ჯაფარას ” 46 წლის თავზე, მწერალმა ჰარპერ ლიმ მორიგი წერილი მისწერა ოპრა უინფრის. წერილი მთავარი თემა

ერთხელ, ღამე, პროვინციაში, სადაც მონასტერი იყო, დიდი თოვლი მოვიდა. დილით მოსწავლეები, რომლებსაც წელამდე თოვლში მოუხდათ გავლა, მედიტაციის დარბაზში შეიკრიბნენ. მასწავლებელმა