გთავაზობთ უწმინდესის და უნეტარესის, სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქის ილია II-ს სააღდგომო ეპისტოლეს: ყოვლადსამღვდელონო მღვდელმთავარნო, მოძღვარნო, დიაკონნო, ბერ-მონოზონნო, ყოველნო ერთგულნო და თავდადებულნო
არსებობს ასეთი რამ, რასაც ცხოვრება ჰქვია, არის შემთხვევები, როცა გტკივა, იტანჯები, არის ბარიერები რისი გადალახვაც გიჭირს, აი მაშინ შენ გაქვს
1. შეიმეცნე, რათა გწამდეს, გწამდეს, რათა შეიმეცნო; 2. თავი და არსი (შეიძლება ითქვას, სული) ყველა სათნოებისა არის სიყვარული, რომლის გარეშეც
„დასაბამი სიბრძნისა არის შიში ღვთისა”. რა არის შიში? რატომ არის მწუხარება, უიმედობა, მოწყენილობა სასიკვდილე ცოდვები? ცვლის თუ არა შინაგანად ადამიანს
ყველა კაცი მიელტვის ბედნიერებას, უკლებლივ ყველა. საშუალებები სხვადასხვაა, მიზანი კი ერთი. ყველა თავისებურად ცდილობს მის მიღწევას. ბედნიერების საძებრად ერთი თუ
იესო სულ იმეორებს „ ვისაც ყურები აქვს, ისმინოს, ვისაც თვალები აქვს, დაინახოს, მე აქა ვარ!“ რატომ იმეორებს ამას ასე ხშირად?
ინდუსები ფიქრობენ, რომ უფლის პოვნა შესაძლებელია სამყაროს შექმნის წინ ან დასასრულს. შექმნამდე იყო თესლი, მაგრამ არ იყავით თქვენ, რომ ეს
უძველეს დროში, ეჩვენებოდათ, რომ ბუნება თვითნებურია. ნებისმიერი სახის უბედურება, კატასტროფა, მაგალითად, წარღვნა ან რომელიმე დაავადების გავრცელება ხდებოდა ყოველგვარი „გაფრთხილების“, რაიმე
როდესაც ღმერთმა თიხისგან ადამიანი გამოძერწა, თიხის მცირე ნაჭერი დარჩა. – რა გსურს რომ გამოგიძერწო? – ჰკითხა უფალმა ადამიანს. – ბედნიერება
