სიკვდილი

სიკვდილთან შეგუება ადამიანად ყოფნის მთავარი ნიშანია, საშინელი, თუმცა აუცილებელი თვისება. მანამდე სხვა ამბებთან შეგუებებით ვარჯიშობს და მერე აღარ უჭირს. ისე

ყურისწამღები, ბედნიერების მომგვრელი ტირილი. დედის გულზე მშვიდად მწოლი პატარა. დედის სუნი, მისი გულის ძგერა- ძლიერი, მზრუნველი და დასამახსოვრებელი. პირველი ნაბიჯები.

იმ დღეს, თითქოს მიზანმიმართულად, ყველა მოსწავლე ერთ შეკითხვას უსვამდა მასწავლებელს: „რა იქნება სიკვდილის შემდეგ?“ მასწავლებელი იღიმოდა და არაფერს პასუხობდა. ამიტომაც,

არც ახალგაზრდა უნდა აყოვნებდეს და არც მოხუცი უნდა იღლებოდეს ფილოსოფოსობით, რადგან სულის სიჯანსაღე არავისთვის არ არის არც ნაადრევი, არც გვიანი.

თუნდაც ღრმად გწამდეს, სამი ათას წელს ვიცოცხლებო და კიდევ ოცდაათი ათასს, სულ ერთია, მაშინაც კი უნდა გახსოვდეს, რომ არავინ არ

ერთმა კაცმა სიკვდილის წინ თურმე თვალი მოავლო ირგვლივ შემოკრებილ ჭირისუფლებს და თავისი უკანასკნელი ფრაზა წარმოთქვა: “აბა, არ გემშვიდობებით!”. არ ვიცი,

“არავინ იცის, რა არის სიკვდილი, და არის თუ არა იგი უდიდესი სიკეთე ადამიანისათვის, მიუხედავად ამისა, მისი ეშინიათ, თითქოსდა იციან, რომ

პრობლემის მოგვარება, თავის თავში, ისეთი პასუხის პოვნასაც გულისხმობს, რომელიც ინტელექტუალურ კმაყოფილებას გვანიჭებს. პრობლემებისგან სრულად გასათავისუფლებად კი საჭიროა მეთოდი, რომელიც გვაჩვენებს,

2004 წლის 9 ნოემბერს, სტიგ ლარსონი, ჟურნალისტი და კრიმინალისტური რომანების ავტორი („გოგონა დრაკონის ტატუთი,“ „გოგონა, რომელმაც კრაზანების ბუდე დაანგრია“), გულის

ფილოსოფოსი სტეფენ ქეივი იწყებს შეკითხვით: როდის მიხვდით პირველად რომ ერთ დღეს თქვენც გარდაიცვლებით? და საინტერესოდ ამატებს: რატომ ვუწევთ ადამიანები წინააღმდეგობას