უვადო პატიმრის წერილი მოძღვარს
სამუდამო პატიმრობაში მყოფი ადამიანის წერილი მოძღვარს.
გვალვიანი ზაფხული იყო და ერთი პატარა სოფლის მცხოვრებლებს მოსავლის ბედი აწუხებდათ. ერთ კვირა დღეს თავიანთი ტაძრის მღვდელს მიმართეს რჩევისთვის. –
ყური დამიგდე, შვილო. ისწავლე სიბრძნე და ჩემი სიტყვები გულით შეისმინე. აწონილად გამოვაჩენ სწავლას და ზედმიწევნით გავაცხადებ ცოდნას. ყოველი სიბრძნე უფლისგან
ერთი ჩემი ჩილელი მეგობარი მწერდა, აქ, ჩვენთან ერთი-ორ თქვენს ისეთ მკითხველსაც შევხვედრივარ, რომელსაც შემოუჩივლია: “კეთილი და პატიოსანი, მაგრამ ამ სენიორ
„დასაბამი სიბრძნისა არის შიში ღვთისა”. რა არის შიში? რატომ არის მწუხარება, უიმედობა, მოწყენილობა სასიკვდილე ცოდვები? ცვლის თუ არა შინაგანად ადამიანს
“მისი რისხვისაგან ირყევა მიწა, ვერ უძლებენ მის წყრომას ხალხები.” იერ. 10,10 რამდენჯერ შეგვინდო უფალმა მიწისძვრის დროს, დიდება მის სახელს! მაგრამ
დაე, თავდაპირველად შეიცნონ რა არის რელიგია, ვიდრე მის წინააღმდეგ საბრძოლველად აღიძვროდნენ. რელიგია რომ იკვეხნიდეს, თვალნათლივ ვხედავ და ყოველგვარი საბურველისგან განძარცვული
გზა სასუფევლისაკენ.გასაოცარი მაგრამ რეალური ისტორია,ცხოვრება ადამიანისა რომელმაც ხანმოკლე სიცოცხლის მიუხედავად უდიდეს სულიერ სიმაღლეს მიაღწია და ადამიანებს წარმოუდგენლად დიდი სითბო და