ოთარ ჭილაძე

1. “ინგრეოდა, ნადგურდებოდა წინა–პართა სისხლითა და ოფლით, ხმლითა და წიგნით წვითა და დაგვით ნაშენები ქვეყანა. წყალს მიჰქონდა ნაფოტივით, ქარს მიჰქონდა

“…ბავშვები საერთოდ ბევრს ფიქრობენ სიკვდილზე, თანაც დიდებისგან განსხვავებით, არა მარტო აშინებთ საკუთარი სიკვდილის წარმოდგენა, არამედ რაც არ უნდა უცნაურად მოგვეჩვენოს,

”დედა სხვაა და ცოლი სხვა. დედა შეიძლება კუზიანი იყოს და გიყვარდეს, სოფლის გიჟივით შარაშარა დაწანწალებდეს კაბაწამოხდილი და მაინც გიყვარდეს, რადგან

მწერალი ჩვეულებრივი ადამიანია, მეტად მძიმეა მისი შრომა, შეიძლება ითქვას ტანჯვაა, ამავე დროს იქმნება ასეთი პარადოქსი: თუკი შეიძლება შენი შრომა გაუთანაბრო

ოთარ ჭილაძე კი არ უნდა წაიკითხო, უნდა იგრძნო კიდეც. ის მხოლოდ მწერალი არ არის, რომ დაწეროს და სათქმელი მკითხველამდე უბრალოდ

უბედურებაში ჩავარდნილ კაცს ყველაფერზე მეტად თანაგრძნობა სჭირდება, თუნდაც მოჩვენებითი, ყალბი, მოვალეობის მოსახდელი. ესეც დიდი ამბავია, ესეც კარგი კაცობაა და ჭირისუფალმა

ადამიანი ისეთი უნდა გიყვარდეს, როგორიც არის, ჩვენ მისგან უფრო მეტს მოვითხოვთ, ვიდრე შეუძლია. ამიტომაა, რომ ადამიანები ცდილობენ, ისეთები გახდნენ, როგორიც

ის მაინც თუ იცი, სიღნაღი რას ნიშნავსო“ — ეკითხება უცებ ვანო მასწავლებელი. ნაომარი მაზარა მხრებზე მოუსხამს, ეტყობა იმასაც სცივა. — სიღნაღი?!

1. ადამიანი სინდისია, სინდისის გარდა, რაც არ უნდა წაართვა, მაინც ადამიანი იქნება. სიკვდილის მერეც ადამიანისგან მარტო სინდისი რჩება. სინდისი იგივე