მოთხრობები

პალმაში, ღამით, ცხოვრება ბაზრის უკან, კაფე-შანტანების უბანში გადაედინება: ჩაბნელებული, მდუმარე ქუჩები, კაფეების დარაბებიან კართა მიღმა კი სინათლე და მუსიკა. თითქმის

80 წელს გადაცილებული იქნებოდა ბებო, როცა პირველად ვნახე, ხალხმრავალ ადგილას იჯდა და მოწყალებას ითხოვდა. მოხუცები ხომ რაღაცით ჰგვანან ერთმანეთს, ხოდა

აი, ახლა ამ მოთხრობის წერასაც ძია საშა მაბედვინებს, იგი სულეთის ქვეყნიდან გამომყურებს და თითქოს მაქეზებს: – დაწერე! დაწერე! მანამდე კი,

ვუძღვნი ჭშმარიტ თოლია ჯონათანს, რომელიც ყველა ადამიანში ცხოვრობს. ,,ამ წიგნით რიჩარდ ბახმა ორი რამ მომანიჭა: ფრენა შემაძლებინა და გამაახალგაზრდავა. ორივესთვის

არაფერი ცოდვა არ მიქნია ჩემს სიცოცხლეში. ვერც ერთი სულიერი, თუნდ უსულო, ჩემს ცოდვას, ჩემს სიავეს ვერ იტყვის. ღმერთს ესე დაუწესებივარ: