ბედნიერება

სამყაროს მარიონეტი შვილები, დიახ ეს ჩვენ ვართ მე და შენ…. რატომ ვიხლიჩებით წარსულსა და მომავალში როდესაც ვცხორობთ აწმყოში? რატომ ვხდებით

ჩვენი სოციალური ყოფა სავსეა პატარ-პატარა სიხარულებითა და  წყენებით. სამწუხაროდ, ადამიანები წყენას უფრო მარტივად ვიმახსოვრებთ  და ხშირად სწორედ ეს განაპირობებს ურთიერთობების

რა არის ამ ცხოვრებაში ყველაზე მთავარი? მუდამ ჭეშმარიტების ძიებაში ვართ. გვინდა სწორი გზა ავირჩიოთ. ვირჩევთ კიდეც, მაგრამ დარწმუნებული არ ვართ,

“როცა სიცოცხლე სიცოცხლეს არ ეტრფის, სასიკვდილოდ არის განწირული!” სილამაზეზე ბევრი რამ დაწერილა და თქმულა. ეს არ არის თემა, ეს არის

წარმოიდგინეთ, რომ სახლიდან გამოდიხართ და წინ ძალიან დიდი გზა გელით. დანიშნულების ადგილი კი უცნობია. შეიძლება მთელი გზა ისე გაიარო, ვერც

ყველა კაცი მიელტვის ბედნიერებას, უკლებლივ ყველა. საშუალებები სხვადასხვაა, მიზანი კი ერთი. ყველა თავისებურად ცდილობს მის მიღწევას. ბედნიერების საძებრად ერთი თუ

ფილოსოფიის ლექტორმა ერთ-ერთ დიდ სემინარზე სტუდენტებს პატარა ბურთები დაურიგა და სთხოვა მათზე მარკერით საკუთარი სახელები დაეწერათ. შემდეგ მან ბურთები გამოართვა

ფსიქოლოგებმა დაადგინეს, რომ მადლიერების გამოხატვა ადამიანის საერთო ბედნიერების განმაპირობებელი უმნიშვნელოვანესი ფაქტორია. სწორედ ამ მოსაზრების დასამტკიცებლად ჩატარდა ქვემოთ მოცემული არაჩვეულებრივი ექსპერიმენტი.

ერთ ახალგაზრდა,ინვალიდ კაცს, რომელიც ძალიან მხიარულად გამოიყურებოდა, ჰკითხეს, თუ რა იყო მისი ბედნიერების მიზეზი და მან უპასუხათ: 11 წლის ვიყავი,როდესაც

ესპანეთზე გამარჯვებულ სციპიონს ტყვედ ჩაუვარდა გასაოცარი სილამაზის ახალგაზრდა მეფის ასული. მას მოახსენეს, რომ ეს გოგონა მალე ცოლად უნდა გაჰყოლოდა ერთ-ერთ