მფარველი ანგელოზები. სამი იგავი
ანგელოზების უნივერსიტეტი ერთხელ ანგელოზმა თხოვნით მიმართა ღმერთს: – უფალო, პრობლემა მაქვს. – რა გაღელვებს, ჩემო ანგელოზო? – გაეღიმა ღმერთს. –
ანგელოზების უნივერსიტეტი ერთხელ ანგელოზმა თხოვნით მიმართა ღმერთს: – უფალო, პრობლემა მაქვს. – რა გაღელვებს, ჩემო ანგელოზო? – გაეღიმა ღმერთს. –
ცხრამეტი წლისაა, ტანადი, დაუთოვებული საყელოდან ფეხის წვერებამდე. სულ ისე დადის, თითქოს კათედრისკენ მიეშურებოდეს. მასში ხედავენ მომავალ აკადემიკოსს, მომავალ სახელმწიფო მოღვაწეს.
„რომ შემეკითხონ, თუ ვინ უნდა გიყვარდეს უფრო მეტად, ღმერთი თუ მოყვასი, ვუპასუხებ, რომ ეს ორი რამ არ არის ურთიერთისგან განვითარებული,
,,ჩვენი სული ბავშვების მიერ კუბიკებით აშენებული ხუხულას ჰგავს. ყველა, ვინც კი გვხვდება, თითო კუბიკს მაინც ადებს ზედ, ანდა პირიქით, მიაქვს.
ყველას გვიწევს სააღდგომოდ სოფელში ჩასვლა და მარტო დარჩენის საშუალება თუ მოგვეცა, ჩამოვჯდებით მდინარის პირას და ვუსმენთ ჩიტების ჭიკჭიკს,მაგრამ არ ვიცით,
– ჩემი და შენი წინაპრები ამ მიწისათვის მუდამ იბრძოდნენ, და თუ არ რაიმე ღირებული, ვინ სულელს მოეპრიანება ერთთავად მოღერებული ხმლის
ყოვლადსამღვდელონო მღვდელმთავარნო, ღირსნო მოძღვარნო, დიაკონნო, ბერ-მონოზონნო, საერო დასნო, საყვარელნო დანო და ძმანო! ქრისტე აღდგა! ქრისტე აღდგა! – გუგუნებენ ეკლესიის ზარები,
ღვთის ხატება ადამიანში არასდროს ყოფილა ისე დაკნინებული, საყვარელო ძმაო, როგორც დღეს, არასდროს ყოფილა ღმერთი ისე დამცირებული, როგორც დღეს. დღეს ეშმაკი
“ძმაო სერგო! მე კარგად ვარ. ამჟამად ვიმყოფები ფშავში და ამ წერილსაც მაღაროსკარიდან გწერ. ეს არის პატარა, საცოდავი სოფელი თავისი უბადრუკი
ალბათ, დამეთანხმებით, რომ ლადო ასათიანის ფენომენი ჯერ კიდევ აუხსნელია. იგი იმ დროს გამოვიდა პოეტურ ასპარეზზე, როცა ლიტერატურაში თავისუფლება იკრძალებოდა. შემოქმედებითად