მაშინ როცა ვიპოვი იმას რაც შენ დამაკარგვინე – სიყვარულს
პალატიდან თეთრხალათიანი მედდა გამოვიდა, მითხრა_ შეგიძლიათ შებრძანდეთ, მაგრამ ნახევარ საათზე მეტს ნუ დარჩებითო”- არაფერი მითქვამს კარები შევაღე, იქ ის იწვა, უამრავი მილი
გაგრძელება
რევაზ ინანიშვილი: ნეკერჩხლის წითელი ფოთოლი
ბებერი მუხა აღერღილი იყო. უკანასკნელი ფოთლები რა ხანია რცხილებსაც დასცვივდათ, წიფლებსაც, თამელებსაც. თვით ისიც, დაკორძილი, ათას ჭირ-ვარამში გამოვლილი მუხაც, შავად
მოხუცის დარდი
80 წელს გადაცილებული იქნებოდა ბებო, როცა პირველად ვნახე, ხალხმრავალ ადგილას იჯდა და მოწყალებას ითხოვდა. მოხუცები ხომ რაღაცით ჰგვანან ერთმანეთს, ხოდა
თოლია ჯონათან ლივინგსტონი – რიჩარდ ბახი
ვუძღვნი ჭშმარიტ თოლია ჯონათანს, რომელიც ყველა ადამიანში ცხოვრობს. ,,ამ წიგნით რიჩარდ ბახმა ორი რამ მომანიჭა: ფრენა შემაძლებინა და გამაახალგაზრდავა. ორივესთვის
სიცოცხლის საიდუმლო – ვიქტორ ჰიუგო
სივრცე შექსპირთან. დედამიწა ცას უყურებს და მის ბნელ და ლაჟვადისფერ სახეებს – ეჭვსა და სასოებას, აკვირდება. სიცოცხლე მოდის და იკარგება
დედა – რევაზ ინანიშვილი
დედაზე მე ისეთი რა უნდა ვთქვა, მაგრამ ჩემი მოსაყოლი მაინც უნდა მოვყვე. შარშან, გვიან შემოდგომაზე, ნოემბერში, ჩემს სოფელში ჩავედი. დამხვდა
რატომ მიყვარს ასე წვიმა?
ნოემბრის ერთ ჩვეულებრივ დღეს ჩემს ბიუროში ვიჯექი, ტელეფონი შეუჩერებლად რეკავდა. საქმიანი ზარები იყო, გამონაკლისი მხოლოდ ჩემი მეგობარი კაროლინა აღმოჩნდა, რომელმაც
რვა შეკითხვა სიცოცხლის შესახებ
-მოგნატრებია? -მე ძალიან ბევრჯერ მომნატრებია, ხანდახან იმაზე მეტად მომნატრებია, რასაც მონატრება ქვია. -გიტირია? -მე მიტირია, ხანდახან სიხარულითაც მიტირია, მაგრამ ეს
გოდერძი ჩოხელი: წერტილი და მძიმე
ამ დედამიწაზე ყველაფერს თავისი სახელი ჰქვია. მოვალთ ადამიანები, დაგვარქმევენ ახლობლები სახელებს, გივლიათ ამ სახელით იმდენ ხანს, რამდენი ხანიც გვიწერია ამ
ბავშვობა და სულიერი სილამაზე
მდინარის პირას ვზივარ და კენჭებს ვესვრი ლიპსიტებს. ვერაფრით დავაჯერე საკუთარი თავი, რომ გავიზარდე. ასე მგონია, სულიერად ისევ ბავშვი ვარ. არ