მოდით და ნახეთ, თუ არ მოგეწონებათ – კიბატონო
მაქვს ფული, მაგრამ ვერ ვყიდულობ სახლს… ვერ ვთხოვდები… სამსახურში პრობლემებია… მინდა ვიყო უკეთესი, ვიდრე ვარ ახლა… დიდი კმაყოფილებით მინდა მოგახსენოთ,
მაქვს ფული, მაგრამ ვერ ვყიდულობ სახლს… ვერ ვთხოვდები… სამსახურში პრობლემებია… მინდა ვიყო უკეთესი, ვიდრე ვარ ახლა… დიდი კმაყოფილებით მინდა მოგახსენოთ,
გასული საუკუნის 50-იანი წლებიდან კომპანიებმა უკვე დაიწყეს დაინტერესება მომხარებელთა სქესით, ასაკით, სურვილებითა და მჯობინებებით. ასე გაჩნდა მიზნობრივი მარკეტინგი (target marketing).
ქვემოთ მოყვანილი ტექსტი არის უნგრელი ბლოგერის იაკაბ ანდორის 2011 წლის 27 ივლისის პოსტის თარგმანი. პოსტი ეხება დამსაქმებლის, დასაქმებულისა და სახელმწიფოს
როგორია წამატებული ბიზნესი?! ბიზნესი, რომელიც განსაკუთრებული ინვესტიციის გარეშე “იქოქება” და დიდ სიმაღლეებს იპყრობს?!… თუ მსოფლიოში არსებულ გამოცდილებას გავითვალისწინებთ, აღმოვაჩენთ, რომ
ყველა ერს რაღაც გამორჩეული ნიშანი ახასიათებს – თვისება, რომლიც მისი სავიზიტო ბარათია. ასე, მაგალითად: გერმანელები შრომისმოყვარეობით, იტალიელები დახვეწილობით, ინგლისელები კი
ინტერვიუს მოუთმენლად ველოდი და განსაკუთრებულადაც მოვემზადე, როდესაც ასეთ განათლებულ ადამიანთან მიდიხარ, უფრო მეტ პასუხისმგებლობას გრძნობ. ჩემს რესპოდენტ გიორგი მოსიძეს ოფისში
არსებობს ერთი ასეთი ანეგდოტი: „ორ გურულს დათვი გამოეკიდება, სირბილისგან გადაქანცული ერთი მეორეს ეუბნება: აზრი არ აქვს, მაინც ვერ გავასწრებთო. მეორე
ყველაფერი ისე დაიწყო, როგორც ამერიკულ მხატვრულ ფილმებში ხდება ხოლმე: სამი მეგობარი მრგვალი მაგიდის გარშემო საუბრობს, საუბარი საინტერესო და ენერგიულია, რადგან
ჩემს რესპოდენტთან, ნინო ჟიჟილაშვილთან ინტერვიუმ დაწყებისთანავე გამაკვირვა. მეგონა მეტყოდა, რომ ჟურნალისტობა მისი ბავშვობის ოცნება იყო, მაგრამ ასე არ აღმოჩნდა. ბავშვობაში,
წერის დაწყება „კავკასიური ცარცის წრის“ ცნობილი ეპიზოდით მსურს: ყოველთვის, როდესაც ექიმის საჭიროება დგებოდა ხოლმე ჩემ ცხოვრებაში, სწორედ ეს ეპიზოდი მახსენდებოდა.