უკან წარსულისკენ…
მე არ მიყვარს წარსულის გახსენება , რადგან უზომო სევდას მგვრის. სიხარულითა და ტანჯვით გამოწვეულ სევდას. მაგრამ ზოგჯერ უნებურად გიზიდავს განიცადო
მე არ მიყვარს წარსულის გახსენება , რადგან უზომო სევდას მგვრის. სიხარულითა და ტანჯვით გამოწვეულ სევდას. მაგრამ ზოგჯერ უნებურად გიზიდავს განიცადო
არსებობს რაიმე, რისი გაკეთებაც ყოველთვის გინდოდათ, მაგრამ ჯერაც ვერ მოახერხეთ? მეტ ქათსი გვეუბნება: სცადეთ ეს 30 დღის განმავლობაში. მოკლე, უზრუნველი
ძველად, სოფლის ერთ ღარიბულ, პატარა სახლში ცხოვრობდა ლამაზი გოგონა, რომელსაც ძალიან უყვარდა სახლის უკან მდებარე ბაღში თამაში და მთელ თავისუფალ
სტეისი კრეიმერი მოგიყვებათ პირად, ამაღელვებელ, 3–წუთიან ისტორიას, რომელიც ნათლად გიჩვენებთ, თუ როგორ შეიძლება არასასურველი, შემაშინებელი, მტკივნეული და ძვირადღირებული გამოცდილება, მოულოდნელად,
ვფიქრობ და მწარედ მეღიმება, როგორი ეგოისტები და უგუნურები გავხდით ადამიანები. სამყარო დიდ “ზომბილენდს” დაემსგავსა, სადაც ადამიანები უმისამართოდ და უმიზნოდ დაეხეტებიან.
სამწუხარო ფაქტია, მაგრამ ადამიანთა უმეტესობა უამრავ დროსა და ენერგიას ხარჯავს იმაზე დარდში, რაც არც თუ ისე მნიშვნელოვანია. არსებობს რამდენიმე ასეთი
უძლევეს დროში არსებობდა ერთი ქალაქ–სახელმწიფო, სადაც ხალხი ბედნიერად და უზრუნველად ცხოვრობდა. ქალაქს ჭკვიანი და ყველასათვის საყვარელი მეფე–დედოფალი მართავდა. ყველა კმაყოფილი
ერთ დილას საყვარელ კაფეში ვიჯექი და წიგნს ვკითხულობდი. უკვე ისეთ ასაკში ვარ და არსად მეჩქარება. მოულოდნელად ჩემ მაგიდასთან ახალგაზრდა ყმაწვილი
ყოველ დილით ვნატრობთ: ნეტავ მქონდეს დისციპლინა,რომ არ დავკარგო დრო, ნეტავ შემეძლოს რაიმე სიახლე შევიტანო ჩემს ცხოვრებაში, დავიწყო ახალი საქმე, გავიცნო
ერთხელ ერთი მღვდელი უცხო მხარეში სამოგზაუროდ წავიდა, თან ვირი წაიყვანა და სანთელი წაიღო. გზად ერთი სოფელი უნდა გაევლო, მორიდებული ადამიანი იყო და