1869 წელს, ამერიკის შეერთებულ შტატებში, ინჟინერმა ჯონ როუბლინგმა წამოაყენა იდეა ხიდის მშენებლობის შესახებ, რომელიც ბრუკლინსა და მანჰეტენს ერთმანეთთან დააკავშირებდა. როუბლინგი იმ დროისთვის ცნობილი იყო როგორც ერთ-ერთი საუკეთესო ინჟინერი, თუმცა ეს პროექტი ბევრი ადამიანისთვის შეუძლებელი ჩანდა. მიუხედავად სკეპტიციზმისა, როუბლინგმა მტკიცედ დაისახა მიზნად ამ ამბიციური გეგმის განხორციელება.
სამწუხაროდ, მშენებლობის დაწყებამდე მოხდა უბედური შემთხვევა: ჯონ როუბლინგს ნავის შეჯახების შედეგად ფეხი დაუზიანდა. ის ტეტანუსის გართულების გამო მალევე გარდაიცვალა. ამ მძიმე ვითარებაში პროექტის ხელმძღვანელობა მის ვაჟმა, ვაშინგტონ როუბლინგმა ჩაიბარა.
ვაშინგტონ როუბლინგი, რომელიც მამის მსგავსად ინჟინერი იყო, ენთუზიაზმით შეუდგა ხიდის მშენებლობას. თუმცა, მშენებლობის პროცესში მას „კეისონის დაავადება“ შეეყარა, რაც წყალქვეშა სამუშაოებით გამოწვეული დეკომპრესიული ავადმყოფობაა. ვაშინგტონი დაავადებამ მნიშვნელოვნად დააზარალა – მას მოძრაობა და საუბარი უჭირდა, თუმცა მისი გონებრივი შესაძლებლობები უცვლელი დარჩა.
ვაშინგტონის მეუღლე, ემილი როუბლინგი, ამ რთულ ვითარებაში მისი მთავარი დამხმარე გახდა. ემილი აქტიურად ჩაერთო პროექტში – ის სწავლობდა მათემატიკას, ინჟინერიას და ხიდის მშენებლობის დეტალებს. ვაშინგტონი თავის მეუღლეს ფანჯრიდან თითის მოძრაობით გადასცემდა მითითებებს, ემილი კი ინჟინრებს უზიარებდა მათ.
ხიდის მშენებლობა 14 წლის განმავლობაში გაგრძელდა. მრავალი სირთულისა და გამოწვევის მიუხედავად, 1883 წლის 24 მაისს ბრუკლინის ხიდი ოფიციალურად გაიხსნა. ეს ხიდი იმ დროს მსოფლიოში ყველაზე გრძელი ხიდი იყო და ის ნამდვილი ინჟინრული ტრიუმფის სიმბოლო გახდა.
ბრუკლინის ხიდი დღესაც ამაყად დგას ბრუკლინსა და მანჰეტენს შორის. ის არამხოლოდ ინჟინერიის უდიდესი მიღწევაა, არამედ ადამიანური შეუპოვრობის, რწმენის, პროფესიონალიზმის და ერგულების სიმბოლოდაც იქცა. ჯონ და ვაშინგტონ როუბლინგების პროფესიონალიზმი, მათი მიზანდასახულობა და ემილი როუბლინგის სიყვარული დღესაც შთაგონების წყაროა ყველასთვის, ვინც ოცნებობს “შეუძლებელზე”.
